Kigali rain
Door: Marcella
Blijf op de hoogte en volg Marcella
15 Mei 2009 | Rwanda, Kigali
Hoi allemaal,
Hier weer een verhaal over mijn week hier in Kigali. Deze week was best heftig. Deze week heb ik zoals gewoonlijk gewerkt, het was een heftige week met veel leerzame gebeurtenissen.
Moeilijke maar ook mooie dingen. Ik zal jullie proberen alles te vertellen.
Als eerste wil ik jullie vertellen dat jullie nog even geduld moeten hebben om wat foto’s te zien. De internet verbinding is hier niet altijd even snel en foto’s versturen lukt tot nu toe nog niet maar ik blijf het proberen en zodra het lukt zullen jullie ze zien op de site, of evt op hyves.
Na een goed weekend brak er een nieuwe week aan. In het weekend heb ik gerelaxed en heb ik het Hotel de Mill Colline bezocht ook wel het Hotel van de film Hotel Rwanda. Het Hotel wordt gerenoveerd dus we konden niet vrij lopen door het hotel maar het zag er zo uit als in de film. Best indrukwekkend want dit was voor vele in de tijd van oorlog een veilige plaats. Zo was ik samen met Eric, die veel kan vertellen over die tijd.
Met mij gaat het verder goed, het was een koude week. De afgelopen week heeft het flink geregend, Begon ik net een beetje te verkleuren gaat het flink gieten. Het was dan ook flink fris. Jullie hadden beter weer, althans wat ik dan heb gehoord uit jullie berichten. Het is nu regentijd t/m eind mei dus dat houdt in dat het dan wel een paar keer per week flink giet. Zo was het dus deze week, ik was blij dat ik m’n dekbed had voor in de nacht want ik zat toch echt wel met een vest en sokken aan. Maar zo is het tussen de buien door toch ook wel weer lekker zonnig.
De week op het werk begon goed. In Rwanda werken relatief veel mensen van buitenaf. Zo werkte ik dus deze week een aantal keren met een aantal keniaanen. Weer een heel ander slag mensen. Het voordeel is dat deze mensen gewend zijn om gestructureerd te werken dus voor mij wel erg prettig want zo krijg ik de werkzaamheden snel onder de knie. Zoals ik in het vorige bericht vertelde is het ziekenhuis een privé ziekenhuis dus de patiënt betaald zelf voor alles. Zo zijn de prijzen per kamers verschillend. Privé of op een meer persoonskamer. Zo moet je alles op de bon zetten wat je gebruikt van naalden tot verband. Dus je begrijpt wel dat dat even flink wennen is want zo werken wij in Nederland helemaal niet. Maar ik begin het een beetje te leren.
Laat ik jullie nu iets vertellen over mijn indrukken van deze week. Deze week ben ik in contact gekomen met de kracht van de traditionele genezers. Zo kwam ik bij een jonge dame die voor een langere tijd traditionele geneesmiddel had gebruikt. Nu was haar lichaam totaal gezwollen en overal uitslag, de lever werkte niet meer. Ik had zoiets nog nooit gezien en ik was hiervan erg onder de indruk. Mijn collega legde me uit hoe het cultureel werkt en vertelde me de prognose van de dame die er niet goed uitzag. Het was afwachten geblazen of de lever zou herstellen of niet, de patiënt kwam later die week te overlijden. Later die week kwam ik bij een dame die een heftige allergische reactie had. Haar hele vel kwam van haar lichaam af. Ik had zo iets natuurlijk nog nooit gezien en ik stom werkelijk met open mond te kijken. We moesten haar verzorgen maar ik wist niet hoe en waar ik haar vast moest pakken. Voor even werd ik er naar van omdat ik zo onder de indruk was. De dermatoloog had medicatie voorgeschreven en volgens mijn collega’s werd het beter.
Later die dag is deze dame naar een ander ziekenhuis overgeplaatst omdat dit ziekenhuis te duur is. Best heftig he??
Verder heb ik geleerd hoe het hier werkt wanneer er een patiënt overlijdt. De rituelen van de familie, er wordt gezongen en gebeden maar er wordt ook heel veel gegild. Gillen of schreeuwen hoe je het ook wilt noemen. Ik stond even vreemd te kijken want ik wist niet dat dit wordt gedaan in de Afrikaanse gemeenschap. Kortom het was erg leerzaam en een hele beleving, het was ook weer erg mooi om te zien hoe de verpleging hier mee omgaat met uiterst geduld. Dit waren een beetje de hoogte punten van mijn week. Ik heb verder goed contact met de patiënten, althans zover als mogelijk want er is natuurlijk wel een grote taalbarrière van beide kanten.
Ooh ja afgelopen week was het de dag van de verpleging iets wat hier iets heel groots is. Zo was er bij het ziekenhuis een grote ceremonie met een aantal toespraken van onder andere de minister van volksgezondheid. Helaas kon ik er niet heen want ik was aan het werk dus ik heb het terug gekeken op tv.
Buiten het ziekenhuis om beleef ik ook nog wel genoeg. Zo reis ik zo nu en dan alleen en dan kom ik er soms achter dat het niet echt makkelijk is om hier als buitenlander te leven. Soms wat lastige mannen en zo wilde de taxichauffeur mij niet terug betalen. Soms best even lastig en dan mis ik NL toch eigenlijk wel even. Buiten dat gaat alles prima, na al mijn eerdere reizen ben ik gewend aan het leven hier en ik begin dan ook steeds meer te wennen aan het klimaat enz. Zo hebben we een houseboy dus wassen en koken hoef ik niet te doen. Zo staan m’n schoenen iedere dag schoon en gepoetst bij de duur, misschien raar voor een aantal maar in Rwanda hebben veel gezinnen een houseboy of girl. Dit is iemand die alles regelt. Wij hebben een jongen in huis van 18 jaar. Die halverwege zijn school moest stoppen van zijn ouders en moest gaan werken op het veld. Hij kan dus ook niet lezen en schrijven. Daarnaast gaan al zijn andere broers en zussen wel naar school. Best lastig lijkt mij want voor hem is er hier in Rwanda gewoon geen andere toekomst dan dit. Iets wat mij altijd wel aan het denken zet.
Zoals als een aantal van jullie weten is zit Eric in een organisatie voor overlevenden van de oorlog en hij zet zich dan ook in voor de mensen die het eigenlijk heel moeilijk hebben hetzij door armoede of gewoon omdat ze als enige over zijn van hun familie. Nu is hij een tijd geleden in contact gekomen met een andere organisatie in de Verenigde Staten, via hun kon hij een grote groep mensen opgeven om naar een ander land te emigreren vanwege omstandigheden. Nu kregen we dit weekend een telefoontje van iemand uit Amerika dat 18 van deze jongeren geaccepteerd zijn door de ambassade en dus toestemming krijgen om te komen naar Amerika. Deze 18 mensen zijn dus uitgekozen uit vele en hebben nu een kans om ergens anders het verleden achter hun te laten en opnieuw te beginnen. Op dit moment zijn we dus bezig met de pasporten en dan kunnen ze gaan.
Dit was het denk ik wel weer voor deze keer. Iedere dag beleef ik iets nieuws en het is eigenlijk heel mooi hier. De familie leert me een hoop. Zoals waar ik dingen kan kopen en waneer bijvoorbeeld eieren wel of niet goed zijn. Het maken van een goed vuurtje om op te koken ( is namelijk houtskool) dit omdat de elektriciteit vaak uitvalt en dus koken daarom soms niet mogelijk is. Gas is erg duur hier dus houtskool is de beste optie. Ik ben dus eigenlijk elke dag een het bbq-en. Regelmatig kook ik zelf en dan maak ik dan ook dingen die ik in NL ook eet. Zo heb ik deze week kip kerrie gemaakt iets wat hier totaal niet gegeten wordt en ze waren dan ook erg verrast om warme ananas te eten. Het was vreemd voor hen maar ze vonden het heerlijk. Morgen zal er iemand op bezoek komen dus ik ga nu maar eens verzinnen wat ik ga maken want ja er moet iets Nederlands op tafel komen.
Ik hoop jullie weer even op de hoogte te hebben gebracht van hoe het hier met mij gaat.
Tot de volgende keer maar weer,
Groetjes daar en tot snel!!!
Hier weer een verhaal over mijn week hier in Kigali. Deze week was best heftig. Deze week heb ik zoals gewoonlijk gewerkt, het was een heftige week met veel leerzame gebeurtenissen.
Moeilijke maar ook mooie dingen. Ik zal jullie proberen alles te vertellen.
Als eerste wil ik jullie vertellen dat jullie nog even geduld moeten hebben om wat foto’s te zien. De internet verbinding is hier niet altijd even snel en foto’s versturen lukt tot nu toe nog niet maar ik blijf het proberen en zodra het lukt zullen jullie ze zien op de site, of evt op hyves.
Na een goed weekend brak er een nieuwe week aan. In het weekend heb ik gerelaxed en heb ik het Hotel de Mill Colline bezocht ook wel het Hotel van de film Hotel Rwanda. Het Hotel wordt gerenoveerd dus we konden niet vrij lopen door het hotel maar het zag er zo uit als in de film. Best indrukwekkend want dit was voor vele in de tijd van oorlog een veilige plaats. Zo was ik samen met Eric, die veel kan vertellen over die tijd.
Met mij gaat het verder goed, het was een koude week. De afgelopen week heeft het flink geregend, Begon ik net een beetje te verkleuren gaat het flink gieten. Het was dan ook flink fris. Jullie hadden beter weer, althans wat ik dan heb gehoord uit jullie berichten. Het is nu regentijd t/m eind mei dus dat houdt in dat het dan wel een paar keer per week flink giet. Zo was het dus deze week, ik was blij dat ik m’n dekbed had voor in de nacht want ik zat toch echt wel met een vest en sokken aan. Maar zo is het tussen de buien door toch ook wel weer lekker zonnig.
De week op het werk begon goed. In Rwanda werken relatief veel mensen van buitenaf. Zo werkte ik dus deze week een aantal keren met een aantal keniaanen. Weer een heel ander slag mensen. Het voordeel is dat deze mensen gewend zijn om gestructureerd te werken dus voor mij wel erg prettig want zo krijg ik de werkzaamheden snel onder de knie. Zoals ik in het vorige bericht vertelde is het ziekenhuis een privé ziekenhuis dus de patiënt betaald zelf voor alles. Zo zijn de prijzen per kamers verschillend. Privé of op een meer persoonskamer. Zo moet je alles op de bon zetten wat je gebruikt van naalden tot verband. Dus je begrijpt wel dat dat even flink wennen is want zo werken wij in Nederland helemaal niet. Maar ik begin het een beetje te leren.
Laat ik jullie nu iets vertellen over mijn indrukken van deze week. Deze week ben ik in contact gekomen met de kracht van de traditionele genezers. Zo kwam ik bij een jonge dame die voor een langere tijd traditionele geneesmiddel had gebruikt. Nu was haar lichaam totaal gezwollen en overal uitslag, de lever werkte niet meer. Ik had zoiets nog nooit gezien en ik was hiervan erg onder de indruk. Mijn collega legde me uit hoe het cultureel werkt en vertelde me de prognose van de dame die er niet goed uitzag. Het was afwachten geblazen of de lever zou herstellen of niet, de patiënt kwam later die week te overlijden. Later die week kwam ik bij een dame die een heftige allergische reactie had. Haar hele vel kwam van haar lichaam af. Ik had zo iets natuurlijk nog nooit gezien en ik stom werkelijk met open mond te kijken. We moesten haar verzorgen maar ik wist niet hoe en waar ik haar vast moest pakken. Voor even werd ik er naar van omdat ik zo onder de indruk was. De dermatoloog had medicatie voorgeschreven en volgens mijn collega’s werd het beter.
Later die dag is deze dame naar een ander ziekenhuis overgeplaatst omdat dit ziekenhuis te duur is. Best heftig he??
Verder heb ik geleerd hoe het hier werkt wanneer er een patiënt overlijdt. De rituelen van de familie, er wordt gezongen en gebeden maar er wordt ook heel veel gegild. Gillen of schreeuwen hoe je het ook wilt noemen. Ik stond even vreemd te kijken want ik wist niet dat dit wordt gedaan in de Afrikaanse gemeenschap. Kortom het was erg leerzaam en een hele beleving, het was ook weer erg mooi om te zien hoe de verpleging hier mee omgaat met uiterst geduld. Dit waren een beetje de hoogte punten van mijn week. Ik heb verder goed contact met de patiënten, althans zover als mogelijk want er is natuurlijk wel een grote taalbarrière van beide kanten.
Ooh ja afgelopen week was het de dag van de verpleging iets wat hier iets heel groots is. Zo was er bij het ziekenhuis een grote ceremonie met een aantal toespraken van onder andere de minister van volksgezondheid. Helaas kon ik er niet heen want ik was aan het werk dus ik heb het terug gekeken op tv.
Buiten het ziekenhuis om beleef ik ook nog wel genoeg. Zo reis ik zo nu en dan alleen en dan kom ik er soms achter dat het niet echt makkelijk is om hier als buitenlander te leven. Soms wat lastige mannen en zo wilde de taxichauffeur mij niet terug betalen. Soms best even lastig en dan mis ik NL toch eigenlijk wel even. Buiten dat gaat alles prima, na al mijn eerdere reizen ben ik gewend aan het leven hier en ik begin dan ook steeds meer te wennen aan het klimaat enz. Zo hebben we een houseboy dus wassen en koken hoef ik niet te doen. Zo staan m’n schoenen iedere dag schoon en gepoetst bij de duur, misschien raar voor een aantal maar in Rwanda hebben veel gezinnen een houseboy of girl. Dit is iemand die alles regelt. Wij hebben een jongen in huis van 18 jaar. Die halverwege zijn school moest stoppen van zijn ouders en moest gaan werken op het veld. Hij kan dus ook niet lezen en schrijven. Daarnaast gaan al zijn andere broers en zussen wel naar school. Best lastig lijkt mij want voor hem is er hier in Rwanda gewoon geen andere toekomst dan dit. Iets wat mij altijd wel aan het denken zet.
Zoals als een aantal van jullie weten is zit Eric in een organisatie voor overlevenden van de oorlog en hij zet zich dan ook in voor de mensen die het eigenlijk heel moeilijk hebben hetzij door armoede of gewoon omdat ze als enige over zijn van hun familie. Nu is hij een tijd geleden in contact gekomen met een andere organisatie in de Verenigde Staten, via hun kon hij een grote groep mensen opgeven om naar een ander land te emigreren vanwege omstandigheden. Nu kregen we dit weekend een telefoontje van iemand uit Amerika dat 18 van deze jongeren geaccepteerd zijn door de ambassade en dus toestemming krijgen om te komen naar Amerika. Deze 18 mensen zijn dus uitgekozen uit vele en hebben nu een kans om ergens anders het verleden achter hun te laten en opnieuw te beginnen. Op dit moment zijn we dus bezig met de pasporten en dan kunnen ze gaan.
Dit was het denk ik wel weer voor deze keer. Iedere dag beleef ik iets nieuws en het is eigenlijk heel mooi hier. De familie leert me een hoop. Zoals waar ik dingen kan kopen en waneer bijvoorbeeld eieren wel of niet goed zijn. Het maken van een goed vuurtje om op te koken ( is namelijk houtskool) dit omdat de elektriciteit vaak uitvalt en dus koken daarom soms niet mogelijk is. Gas is erg duur hier dus houtskool is de beste optie. Ik ben dus eigenlijk elke dag een het bbq-en. Regelmatig kook ik zelf en dan maak ik dan ook dingen die ik in NL ook eet. Zo heb ik deze week kip kerrie gemaakt iets wat hier totaal niet gegeten wordt en ze waren dan ook erg verrast om warme ananas te eten. Het was vreemd voor hen maar ze vonden het heerlijk. Morgen zal er iemand op bezoek komen dus ik ga nu maar eens verzinnen wat ik ga maken want ja er moet iets Nederlands op tafel komen.
Ik hoop jullie weer even op de hoogte te hebben gebracht van hoe het hier met mij gaat.
Tot de volgende keer maar weer,
Groetjes daar en tot snel!!!
-
15 Mei 2009 - 20:24
Ella:
Ha Marcella
Zo dat was weer een heel verhaal. Best heftig wat je allemaal meemaakt in het ziekenhuis zeg! Vind het heel leuk om je verhalen te lezen.
Daggies hoor! Krijg ik nog kus? ;-)
Groetjes van Ella XXX -
16 Mei 2009 - 10:42
Joyce Alias George:
Jeetje mars, je maakt daar heel wat mee.
Maar ik lees je verhalen met veel plezier.
Ik hou je site in de gaten.
Groeten en xxx george -
16 Mei 2009 - 11:47
Mama En Peter:
Hoi celli
Wat een mooi verhaal heb je weer neer gezet, prachtig, maar blijf voorzichtig.
Dikke kus van mam en peter -
16 Mei 2009 - 12:01
Petra:
Hoi marcella,
geweldig om zo met je mee te kunnen leven. Blijf vooral veel schrijven. Maar kijk ook goed uit hoor als je alleen weg gaat!
groetjes
Petra -
17 Mei 2009 - 07:43
Stieneke En Gert:
Hoi Marcella, je staat nog aan het begin, maar ik denk dat dit een prachtige tijd is om Rwanda, de mensen en niet te vergeten ERIC goed te leren kennen. Dat je ogen open mogen staan om alles goed te zien, je oren om goed te horen en je hart om al het goede in te bewaren !!Dikke knuffel -
17 Mei 2009 - 11:32
Marijke En Familie:
hoi marcella, leuk dat je weer zo'n indrukwekkend verhaal schreef. Ik kom net terug van 3 dagen alkmaar met 4 vriendinnen van me. Dat is dan wel heel wat anders he?Veel genoten van toch wel de rijkdom die we hier hebben.
Jou wens ik nog hele fijne leerzame tijden daar en groeten aan eric en zijn familie van ons hier uit het verre oosten.
dikke kus marijke en familie -
17 Mei 2009 - 13:37
Mevrouw Guis:
Ik heb de site zitten lezen vind het erg indrukwekkend.En wens jou veel succes.groetjes uit Nieuw Beijerland -
17 Mei 2009 - 15:26
Judith:
Hallo Marcella,
In augustus ga ik naar Kigali verhuizen. Mijn man heeft daar een baan. Ik ben verpleegkundige en zou daar graag willen werken in de gezondheidszorg.
Zou ik je hier een aantal vragen over mogen stellen?
Mijn mail adres is judith.huive@gmail.com
Met vriendelijke groet, Judith -
17 Mei 2009 - 19:26
Anja:
Hoi Marcella,
Leuk om je verhalen te lezen. Het is best heel wat wat je daar mee maakt. Ben benieuwd wat je de volgende keer weer te schrijven heb.
Groetjes
Anja Huizer
-
17 Mei 2009 - 19:56
Joyce:
Heey Marcella,
Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt en leert.
Veel suc6, sterkte en ook plezier erbij!
Liefs & Take care.. -
18 Mei 2009 - 12:43
Sylvia:
Hoi Meid,
Wat een verhaal,denk ik ff snel telezen,NOT!!maar wel leuk hoor,om je zo tekunnen volgen.Geniet ervan en uitkijken.
veel liefs Sylvia. -
19 Mei 2009 - 14:37
Hannie:
Hoi Marcella,eindelijk je site gevonden.Wat een indrukken zul je opdoen zeg,ik ga je vanaf nu elke week volgen.Ik wens je samen met Eric een hele goede tijd toe en dat je veel mag leren.Heel veel succes met alles.Groetjes Hannie. -
22 Mei 2009 - 18:41
Jemima:
Hi Marcel,
Ik vond het leuk om weer een nieuw verhaal van je te lezen! Wel heftig wat je zoal hebt meegemaakt tot nu toe,maar ook erg leerzaam en indrukwekkend.
Liefs,
Jemima. -
24 Mei 2009 - 11:54
Ria:
Hoi Marcella,
Wat een avontuur maak jij daar mee zeg.Wel moedig allemaal wat je doet.We blijven je met plezier volgen.Groetjes en wees voorzichtig.
Teun Ria Patricia Romano -
26 Mei 2009 - 09:59
Stieneke:
Hey Marcella,
Leuke foto's hopelijk volgen er meer !! Dikke knuffel. -
28 Mei 2009 - 10:37
Christi:
Ohw schattepatat! Dit is wel even wat anders zeg! ongekend!!! Wat een belevenissen! Blijf dicht bij de Heer wijfie, want hij zal je de kracht geven die je nodig hebt!!! Liefs,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
