Het King Faisal Hospital
Door: Marcella
Blijf op de hoogte en volg Marcella
07 Mei 2009 | Rwanda, Kigali
Muraho (hallo),
Hier weer eens berichtje van mij vanuit het zonnige Kigali. De afgelopen week was even flink wennen. Het was namelijk mijn eerste werkweek en dat viel niet echt mee. Een maandag moest ik me zoals ik in het vorige bericht schreef me om half 10 melden bij het Kantoor van de nursing director. Ik was er ruim van te voren en toen het tijd was ontmoette ik een zeer vriendelijke en open vrouw. Na een kort gesprek liet ze me het ziekenhuis zien. Het is niet echt groot, ongeveer het zelfde als het zuiderziekenhuis. De afdelingen zien er vrij netjes uit. Na een rondleiding bracht ze me op de afdeling waar ik vrouw uit Australië trof. Daar kreeg ik van haar het een en ander te horen en werd ik gekoppeld aan iemand die me de rest van de dag moest begeleiden. Op de afdeling waar ik werk is de populatie erg verschillend. Jonge mensen en oudere mensen, maar ook de ziektebeelden zijn erg verschillend. Ik kom bijvoorbeeld mensen met HIV/aids, kanker, nierproblemen, leverproblemen. bronchitis, longontstekingen,malaria tegen. Op de afdeling kwam ik meteen terecht in de artsenvisite. Na een korte introductie kreeg ik gelijk een vraag. Wat de bijwerkingen van chemotherapie zijn. Dat had ik niet verwacht, maar ik kon de arts het uitleggen in het engels.
In Rwanda komt in het algemeen ook steeds meer kanker voor, iets waar men nog niet echt een verklaring voor heeft. Daarnaast zien de artsen een grote stijging in het aantal dialyse patiënten, dit zijn vooral de jonge mensen. Ook de reden daarvoor konden ze me niet vertellen. Deze eerste dag was indrukwekkend. De apparatuur is ongeveer gelijk maar het systeem in het ziekenhuis is totaal anders. Ze hebben geen werkplanning en hebben dus ook niet echt afspraken over pauzes. Iets waar wij in het westen toch wel waarden aan hechten. Dus de eerste dag viel niet mee, want om 15 uur was er nog niet geluncht en ik had toch echt wel honger gekregen.
Maar de tweede dag was al beter, we beginnen om 7 uur dus dat betekent dat ik toch wel om 6 uur vertrek van huis om op tijd te zijn. We dragen mondeling over en met veel nieuwe termen is dat soms een raadsel maar ik geniet er wel van. Na de overdracht maakte ik een rondje langs de patiënten. Voor die dag had ik er samen met een collega 5. Niet echt veel maar wat een dames zeg. Er zaten namelijk een aantal echte big mama’s bij. Sommige hebben familie om hen te verzorgen maar sommige ook niet dus in het kleine beetje Kinyarwanda wat ik spreek stelde ik me voor en vroeg hoe het met hen ging. Zo raakte ik onder de indruk van de geschiedenis van het land, namelijk de genocide. Die onder de vrouwen toch wel duidelijk hun sporen achterlaat. Ik kwam bij een dame die HIV positief was, klinkt misschien helemaal niet vreemd voor vele want ja in Afrika hebben veel mensen hiv. Maar toch, door verkrachting was zij dus hiv positief geraakt. Haar toestand was zeer kritiek en vanwege de bloeding die ze inwendig had, locatie was op dit moment nog onbekend. Op dit moment kunnen we niet veel voor haar betekenen en zelfs konden we haar geen privé kamer geven omdat het een privé ziekenhuis is moeten ze mensen meer betalen voor een eigen kamer dus ja aangezien dat alles vol ligt moet deze dame op een 10 persoonszaal blijven en daar waarschijnlijk komt te overlijden. Heel anders dan in Nederland dus voor degene die in de zorg werken.
Daar kan eigenlijk alles en staat de dokter vrij snel op de afdeling, hier verloopt dat iets anders. Er wordt veel zelf gedaan en ja het is echt Afrika. Iedereen werkt op zijn gemakkie, wat vandaag niet afkomt, komt morgen wel. Het werktempo ligt dan ook vele malen lager dan dat van wat ik gewend ben. Maar ik pas mezelf wel aan. Dus ja collega’s ik weet niet hoe ik terug kom. Als afrikaan of gewoon als mezelf.…
Verder bevalt het werk me wel, ik heb een aantal leuke collega’s, ze spreken allemaal engels. Tuurlijk loop ik wel tegen dingen aan zoals de manier van werken, en hun houding. Die soms zo gemakkelijk is. Ze doen soms maar wat en dat is in Nederland wel anders, in deze week heb ik dan ook al een aantal maal een schreeuwende teamleider gehoord. Over naalden bekers op de grond of medicatie die gewoon niet is gehaald of vergeten is om te geven.
Op dit moment heb ik 4 dagen gewerkt daar en heb wel een hoop geleerd, bijvoorbeeld om dus echt mijn grens aan te geven. Zo wordt er dus chemotherapie gegeven, maar waar ik dus weinig kaas van heb gegeten. Het wordt dus door de verpleging zelf klaar gemaakt. Dus kreeg ik netjes een jas een bril en handschoenen in mijn handen gedrukt met de opdracht om 6 mensen chemo te geven samen met een collega. Dat was schrikken en heb ik dus niet gedaan. Ik heb de infuus naald geprikt maar de rest mochten ze mooi zelf doen. Dus ja zo gaat het hier een beetje. Met zo nu en dan wat hobbels beleef ik heel wat.
Zo gaat het tussen mij en Eric allemaal goed, hij doet zijn examens en ik ben gewoon thuis na het werk dan, kook en doe wat dingetjes rond het huis. Wanneer we beide vrij zijn gaan we erop uit. Hetzij even de stad in of gewoon bij iemand langs. Zo zijn de ritjes op de motor altijd erg heldhaftig. Ze kijken niet zo nauw en dat bezorgd mij soms flink de bibbers. Zo gingen we laatst even de bergen in en dan betaal je eigenlijk bijna niks maar je hebt een veel mooier uitzicht daar, je kijkt over heel de stad. Dat was erg mooi maar wel een ruige weg. Het zijn zandwegentjes met veel kuilen en hobbels.
Zoals als jullie hebben kunnen lezen beleef ik genoeg hier tussen de kleurrijke bevolking, en heb ik het erg naar me zin. Tuurlijk denk ik wel aan jullie en zo af en toe kijk ik toch wel wat foto’s terug van mijn feestje en lees ik in het boek van ik van jullie heb gekregen. Zo nu en dan komen er veel kinderen langs en zo heb ik dan ook al wat ballonen uitgedeeld, waar jong en oud op af kwam. Een zeer geslaagde actie dus, de kinderen kennen mijn naam niet maar herkennen me zeker. Zo zwaaien ze vriendelijk of komen gewoon aan het huis. Zo kwam een kindje mij een peer brengen in ruil voor haar balon, dat vond ik erg schattig.
Dit was het weer voor vandaag want ik heb al veel te veel geschreven, maar zoals als jullie zien kan ik uren doorgaan. Net als jullie van mij gewend zijn.
Groetjes……….
Hier weer eens berichtje van mij vanuit het zonnige Kigali. De afgelopen week was even flink wennen. Het was namelijk mijn eerste werkweek en dat viel niet echt mee. Een maandag moest ik me zoals ik in het vorige bericht schreef me om half 10 melden bij het Kantoor van de nursing director. Ik was er ruim van te voren en toen het tijd was ontmoette ik een zeer vriendelijke en open vrouw. Na een kort gesprek liet ze me het ziekenhuis zien. Het is niet echt groot, ongeveer het zelfde als het zuiderziekenhuis. De afdelingen zien er vrij netjes uit. Na een rondleiding bracht ze me op de afdeling waar ik vrouw uit Australië trof. Daar kreeg ik van haar het een en ander te horen en werd ik gekoppeld aan iemand die me de rest van de dag moest begeleiden. Op de afdeling waar ik werk is de populatie erg verschillend. Jonge mensen en oudere mensen, maar ook de ziektebeelden zijn erg verschillend. Ik kom bijvoorbeeld mensen met HIV/aids, kanker, nierproblemen, leverproblemen. bronchitis, longontstekingen,malaria tegen. Op de afdeling kwam ik meteen terecht in de artsenvisite. Na een korte introductie kreeg ik gelijk een vraag. Wat de bijwerkingen van chemotherapie zijn. Dat had ik niet verwacht, maar ik kon de arts het uitleggen in het engels.
In Rwanda komt in het algemeen ook steeds meer kanker voor, iets waar men nog niet echt een verklaring voor heeft. Daarnaast zien de artsen een grote stijging in het aantal dialyse patiënten, dit zijn vooral de jonge mensen. Ook de reden daarvoor konden ze me niet vertellen. Deze eerste dag was indrukwekkend. De apparatuur is ongeveer gelijk maar het systeem in het ziekenhuis is totaal anders. Ze hebben geen werkplanning en hebben dus ook niet echt afspraken over pauzes. Iets waar wij in het westen toch wel waarden aan hechten. Dus de eerste dag viel niet mee, want om 15 uur was er nog niet geluncht en ik had toch echt wel honger gekregen.
Maar de tweede dag was al beter, we beginnen om 7 uur dus dat betekent dat ik toch wel om 6 uur vertrek van huis om op tijd te zijn. We dragen mondeling over en met veel nieuwe termen is dat soms een raadsel maar ik geniet er wel van. Na de overdracht maakte ik een rondje langs de patiënten. Voor die dag had ik er samen met een collega 5. Niet echt veel maar wat een dames zeg. Er zaten namelijk een aantal echte big mama’s bij. Sommige hebben familie om hen te verzorgen maar sommige ook niet dus in het kleine beetje Kinyarwanda wat ik spreek stelde ik me voor en vroeg hoe het met hen ging. Zo raakte ik onder de indruk van de geschiedenis van het land, namelijk de genocide. Die onder de vrouwen toch wel duidelijk hun sporen achterlaat. Ik kwam bij een dame die HIV positief was, klinkt misschien helemaal niet vreemd voor vele want ja in Afrika hebben veel mensen hiv. Maar toch, door verkrachting was zij dus hiv positief geraakt. Haar toestand was zeer kritiek en vanwege de bloeding die ze inwendig had, locatie was op dit moment nog onbekend. Op dit moment kunnen we niet veel voor haar betekenen en zelfs konden we haar geen privé kamer geven omdat het een privé ziekenhuis is moeten ze mensen meer betalen voor een eigen kamer dus ja aangezien dat alles vol ligt moet deze dame op een 10 persoonszaal blijven en daar waarschijnlijk komt te overlijden. Heel anders dan in Nederland dus voor degene die in de zorg werken.
Daar kan eigenlijk alles en staat de dokter vrij snel op de afdeling, hier verloopt dat iets anders. Er wordt veel zelf gedaan en ja het is echt Afrika. Iedereen werkt op zijn gemakkie, wat vandaag niet afkomt, komt morgen wel. Het werktempo ligt dan ook vele malen lager dan dat van wat ik gewend ben. Maar ik pas mezelf wel aan. Dus ja collega’s ik weet niet hoe ik terug kom. Als afrikaan of gewoon als mezelf.…
Verder bevalt het werk me wel, ik heb een aantal leuke collega’s, ze spreken allemaal engels. Tuurlijk loop ik wel tegen dingen aan zoals de manier van werken, en hun houding. Die soms zo gemakkelijk is. Ze doen soms maar wat en dat is in Nederland wel anders, in deze week heb ik dan ook al een aantal maal een schreeuwende teamleider gehoord. Over naalden bekers op de grond of medicatie die gewoon niet is gehaald of vergeten is om te geven.
Op dit moment heb ik 4 dagen gewerkt daar en heb wel een hoop geleerd, bijvoorbeeld om dus echt mijn grens aan te geven. Zo wordt er dus chemotherapie gegeven, maar waar ik dus weinig kaas van heb gegeten. Het wordt dus door de verpleging zelf klaar gemaakt. Dus kreeg ik netjes een jas een bril en handschoenen in mijn handen gedrukt met de opdracht om 6 mensen chemo te geven samen met een collega. Dat was schrikken en heb ik dus niet gedaan. Ik heb de infuus naald geprikt maar de rest mochten ze mooi zelf doen. Dus ja zo gaat het hier een beetje. Met zo nu en dan wat hobbels beleef ik heel wat.
Zo gaat het tussen mij en Eric allemaal goed, hij doet zijn examens en ik ben gewoon thuis na het werk dan, kook en doe wat dingetjes rond het huis. Wanneer we beide vrij zijn gaan we erop uit. Hetzij even de stad in of gewoon bij iemand langs. Zo zijn de ritjes op de motor altijd erg heldhaftig. Ze kijken niet zo nauw en dat bezorgd mij soms flink de bibbers. Zo gingen we laatst even de bergen in en dan betaal je eigenlijk bijna niks maar je hebt een veel mooier uitzicht daar, je kijkt over heel de stad. Dat was erg mooi maar wel een ruige weg. Het zijn zandwegentjes met veel kuilen en hobbels.
Zoals als jullie hebben kunnen lezen beleef ik genoeg hier tussen de kleurrijke bevolking, en heb ik het erg naar me zin. Tuurlijk denk ik wel aan jullie en zo af en toe kijk ik toch wel wat foto’s terug van mijn feestje en lees ik in het boek van ik van jullie heb gekregen. Zo nu en dan komen er veel kinderen langs en zo heb ik dan ook al wat ballonen uitgedeeld, waar jong en oud op af kwam. Een zeer geslaagde actie dus, de kinderen kennen mijn naam niet maar herkennen me zeker. Zo zwaaien ze vriendelijk of komen gewoon aan het huis. Zo kwam een kindje mij een peer brengen in ruil voor haar balon, dat vond ik erg schattig.
Dit was het weer voor vandaag want ik heb al veel te veel geschreven, maar zoals als jullie zien kan ik uren doorgaan. Net als jullie van mij gewend zijn.
Groetjes……….
-
07 Mei 2009 - 19:49
Peter En Mama:
He celli dat was even een aardig verhaal van je heel indrukwekkend.
Groetjes dikke kus mam en peter -
08 Mei 2009 - 10:50
Stieneke En Gert:
Hoi Marcella,ervaring op doen in leven nou dat lukt bij jou wel. Geeft je ogen goed de kost, maar blijf voorzichtig lieverd !! Groetjes aan Eric en genieten maar !! XX -
08 Mei 2009 - 11:48
Annelein:
Hey mars,
Wat een geweldig verhaal zeg! Het is echt leuk om te lezen hoe het me je gaat. Ik wil je alle plezier wensen en pas goed op jezelf!!!
Liefs xxx Annelein -
08 Mei 2009 - 13:34
Gerda:
Hoi nichtje, mooi verhaal van je, je beschrijft het allemaal zo goed. Kijk alwer uit naar je volgende epistel. Groetjes! -
08 Mei 2009 - 17:48
Ella:
Ha Stoffige
Weer zo'n leuk en lang verhaal.Op naar het volgende avontuur.
X van Cali -
08 Mei 2009 - 17:50
Fleur:
Heej marcella!!
Ik hoop dat alles goed is daar en met mij gaat ook alles goed!
Ik mis je wel maar ik hoop dat je snel terug komt!
Veel plezier!
Dikke kus van fleur! -
08 Mei 2009 - 17:53
Femke:
Hoi Marcella!
met mij gaat het goed.
Ik hoop dat het met jou ook goed gaat.Veel plezier nog verder in Rwanda!
Dikke X van Femke
-
08 Mei 2009 - 17:53
Hans En Jannie:
Hallo Marcella,
Geweldig dat je iedereen zo op de hoogte brengt van je leven daar in Rwanda. We gaan er van genieten. Liefs en groetjes ook aan Eric ! -
09 Mei 2009 - 08:46
Mirjam:
Hoi Marcella,
Leuk dat die teamleidster zo lekker kan schreeuwen!!!Goed te lezen hoe je het daar hebt.Wat een ervaring in zo'n ziekenhuis.En geen zorgen over het tempo,we rammen het er wel weer in als je terug bent.Maar dat is voor jou gelukkig nog heel ver weg.
We blijven je volgen! en als je nog meer ballonnen nodig hebt,geef dan een seintje,kunnen we wat opsturen.
Blijf genieten en tot mails. -
09 Mei 2009 - 11:53
Anika:
Hoi Mars!!!
Weer een lekker verhaaltje om te lezen, ik zie het helemaal voor me. Je moet maar snel wat foto's op de site zetten.
Geniet van elk moment!
Liefs Anika
p.s. Ik zal morgen Nick en Simon de groetjes van je doen ;) -
09 Mei 2009 - 15:23
Ella:
Hey Marcella,
Leuk je zo te volgen..Pff een hele andere maar ozo leerzame wereld..
Kijk uit naar je volgende verhaal/belevenissen.
Groetjes Ella -
10 Mei 2009 - 03:25
Stefanie:
Hey Marcella,
Prachtig en naar mjn ook wel eng wat je meemaakt. Je bent zo ie zo een groot ervaring rijker en ook de kennis van zowel het werk als leef cultuur. Succes nog en i'm looking forarwd to your next adventures. Groeten Stefanie. -
10 Mei 2009 - 22:03
Eline:
hey marcella, zo te zien is alles 1 groot avontuur. geniet van afrika en het gezelschap van eric. groetjes. -
11 Mei 2009 - 12:52
Manouk:
Zo leuk marcel en hopen dat je nog veel meer kan leren daar in Afrika doe Eric de groetjes en geniet ervan!!!
dikke kus Manouk -
11 Mei 2009 - 12:54
Inie En Co.:
Hoi Marcella,
Een prachtig verhaal en wat jammer dat wij je de boeken over chemo en bestraling niet hebben meegegeven dan had je het wellicht nog beter uit kunnen leggen. Ik weet trouwens niet hoe lang de post er over doet anders sturen we ze alsnog op! -
11 Mei 2009 - 15:43
Renske:
Hoi Marcella,
Wat een avonturen heb je al te vertellen zeg! Goed om te horen dat je het zo naar je zin hebt. Als je maar wel terug komt, maar natuurlijk niet als 'Big Mamma'!!!!
Geniet verder en ik wacht met smaart op je volgende verhaal. Groetjes, Renske -
11 Mei 2009 - 18:04
Petra Bos:
Hoi Marcella,
geweldig om te lezen wat je allemaal beleeft! Wat gaat het allemaal anders he. En wat kan je de veiligheid bij ons in het ziekehuis dan waarderen. Maar er zijn vast ook dingen waar wij wat van kunnen leren. Ik kijk er naar uit om daar dingen van te horen als je weer thuis bent.Maar dat duurt gelukkig voor jou nog wel even. Geniet voorlopig lekker van alle dingen die je beleeft.
groetjes
Petra -
11 Mei 2009 - 18:32
Jemima:
Hi Marcel,
Ik zie dat je je draai al zo'n beetje hebt gevonden in Rwanda! Leuk om je verhalen te lezen en indrukwekkend wat je tot nu toe al allemaal hebt meegemaakt. Geniet van de tijd die je daar hebt (samen met Eric) en ik zie uit naar de rest van je verhalen! -
13 Mei 2009 - 07:30
Carola:
Heeey mars,
Gaaf zeg om je verhaal zo te lezen. Ik hoop dat je het super naar je zin hebt. Ik zal binnenkort even de foto's van Nick en Simon sturen en nog een leuk verhaaltje erbij maken. Verder gaat alles goed met me , ben weer lekker stage aan het lopen. Ik spreek je snel weer mars.
Dikke kus aan Eric en de rest,
Have fun!!
Dikke kus , je lieve kleine zusje Hahaha -
14 Mei 2009 - 19:28
Yvon:
hoi marcella leuk om te lezen wat je allemaal mee hebt gemaakt.
en fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt.
vooral veel blijven schrijven, kunnen wij lekker meegenieten.
nou veel plezier en geniet ervan gr yvon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
