de laatste week

Maandag 26 januari
Vandaag zijn we opnieuw begonnen met een opening bij de kerkdienst. Dit was even anders omdat we een gast spreker hadden uit Burundi. Deze heeft een preek gehouden in het Kurundi, blijkbaar zijn hun ook te gast geweest in het ziekenhuis. Hierna ben ik aan de slag gaan op de interne en heb ik gewacht totdat Mado klaar was met wat administratieve taken. Want wat hebben hun een hoop te regelen met het financiele gedeelte van de zorg. De patient moet zelf 10% van de totale kosten betalen maar hoe doe je dit als je al bijna niets hebt. Dilemma.

Elke dag bezoek ik Marie-Rose en het gaat steeds beter met haar. Zij herkent mij nu en is elke dag blij mij te zien. Wanneer zij gewassen is gaat ze altijd even in de rolstoel en krijgt ze een glas poridge. Dus vandaag zegt ze al voor ze zit ik heb trek in eten. Wij lachen want denkt ze nu aan eten als ze mij ziet. Waarschijnlijk wel. Haar verwardheid is zeer sterk op de achtergrond, alleen is haar algehele conditie nog wankel. Doordat hij moeder in de prostitutie zit is er niet voldoende geld dus haar zusje heeft geen eten in het ziekenhuis om Marie Rose te voorzien van eten en drinken. Soms eet Marie Rose maar 1 maal per dag. Het ziekenhuis heeft een afdeling dietiek. Maar zij zijn met te weinig mensen om alle mensen te voorzien van eten. Dus voor Marie Rose is het vervelend. Dat terzijde, het lopen gaat al veel beter. Inmiddels zijn we zover dat we van het bed naar buiten kunnen lopen tussen twee personen in. Dit is voor haar een grote vooruitgang want 2 weken geleden kon zij zelf nog niet eens zitten.
Tussendoor ben ik met Aloys van social affairs en Mado gaan zitten om te kijken wat we allemaal moeten regelen voordat Marie Rose met ontslag gaat. Samen hebben we een overzicht gemaakt waarin central staat wie komt er voor Marie Rose zorgen qua medicatie, eten, lichamelijke verzorging. Hoe komt haar zusje op school en hoe zit het met de veiligheid thuis als haar moeder in de protitutie zit. Aloys heeft de communityworker gebeld om te vragen welke zorg er geleverd kan worden. De communityworker kan helpen met de medicatie en kan een gedeelte van de dagelijkse zorg leveren maar dit kan zij alleen in samenspraak met de moeder van Marie Rose. Aloys heeft een afspraak gemaakt met haar moeder om morgen met haar te praten samen met de communityworker. Ik ben benieuwd of zij ook echt werkelijk gaat komen.
Er ligt een casus voor ons op de kinderafdeling, een 11 jarig meisje met hartfalen en leverfalen. Zij is een maand geleden bij de traditionele geneesheer geweest en heeft hier mogelijk een overdosis gekregen van de medicatie met deze klachten als gevolg. Heel heftig, het meisje en haar moeder willen heel graag naar huis om haar daar te laten overlijden. Alleen zijn er nog een aantal dingen die bekeken moeten worden en daarom is er bedacht om met het hele palliatief team de patient en haar moeder te bezoeken om te kijken wat wij als team nog kunnen betekenen voor de patient. Het meisje heeft momenteel veel pijn, heeft 6 liter O2, wisselend aanspreekbaar. Na de patient in twee groepen te hebben bezocht hebben we met elkaar een behandelplan opgesteld. Het plan luidt als volgt. Starten met morfine voor de pijn en opvangen dyspnoeklachten en zuurstof afbouwen. Morgen ochtend transport richting huis. De moeder van het meisje is hier erg blij mee.
Als afsluiting van de dag heb ik nog mee geluisterd met de klinische les van Renee en Annamarie. In de avond was het weer tijd voor wat voorbereidend werk.

Dinsdag 27-januari
Vanmorgen een dagje geen morning devotion, even een uurtje langer slapen. Heerlijk want dat heb ik zo nu en dan even nodig. De zon en de hitte zorgen ervoor dat mn energie wel wat minder wordt. Poeh mn roze pakje is erg warm. Maar goed niet klagen want jullie zitten in de sneeuw, regen ect. Ik zonnetje en 25 graden. Zal straks wel koud worden.
Vanmorgen gewonelijke gang van zaken. Mensen uit bed helpen, meewerken en dan met Mado op pad. Om 9 uur was ik bij het meisje genaamd Germaine, inmiddels is zij niet meer aanspreekbaar, ademhaling oppervlakkig. Met elkaar tillen we haar op de brancard en besluiten haar toch naar huis te brengen met het risico van overlijden onderweg. Nog snel wordt er morfine gehaald voor onderweg al hoop ik dat we gaan problemen krijgen. Mado en ik vergezelen de moeder, vader en broertje naar huis. Na 1,5 uur rijden en schommelend door de bergen kunnen we niet meer verder als zijn we nog niet bij het huis. Er wordt een traditionele brancard gemaakt en een groep mannen vervoeren haar verder de berg op. Hier nemen Mado en ik afscheid van de familie omdat we nog andere afspraken hebben staan. Na de lunch krijg ik een smsje van Mado het meisje inmiddels is overleden. Zielig maar voor haar het beste.
Tijdens de rit veel mooie foto’s kunnen maken, we een ongekende schoonheid heeft Rwanda toch. Ongeloofelijk. Soms denk ik wat doe ik toch in Nederland, maar na enig nadenken weet ik ook weer wat ik ook alweer in Nederland doe. Maar weer wat mooie foto’s kunnen maken.
In de middag heb ik dan eindelijk mijn klinische les kunnen geven. Het ging goed,had ook niet anders verwacht aangezien het om zuurstoftherapie gaat. Appeltje/eitje.
Na de les nog even aan de slag geweest met een patiente van Renee. Deze vrouw heeft een CVA (hersenbloeding) gehad en deze zijn wij aan het proberen te reactiveren. Hierbij maken we actief gebruik van de verpleegkundige omdat zij kunnen vertalen maar toch straks ook verder moeten met de patient als wij er niet meer zijn. Dus teach the teacher.
In de avond de evaluatie geschreven, morgen een evaluatiegesprek met de verantwoordelijke verpleegkundige van de afdeling.